Ελένη Χάρου
Ανέκαθεν το εκλεκτότερο και το
ακριβότερο θήραμα στα Κύθηρα ήταν ο λαγός. Συνάμα ήταν και το δυσκολότερο,
διότι απαιτούσε μεγάλη υπομονή και ιδιαίτερες δεξιότητες. Οι λαγουδάδες συνήθως
έβγαιναν στο πόστο, δηλ. στο καρτέρι. Καιροφυλαχτούσαν τη νύχτα, με φεγγάρι,
την ώρα που ο λαγός έβγαινε τη νυχτερινή του βόλτα προς αναζήτησιν τροφής. Ο
λαγός, ως γνωστόν, κρύβεται όλη μέρα και βγαίνει τη νύχτα από την «κοιμητέα»
του για να κάνει επιδρομή στα μποστάνια. Εκτός από τα μποστανικά, αγαπημένη
τροφή του λαγού είναι η βρώμη και άλλα δημητριακά, τα χαρούπια, τα αχλάδια κ.α.
Ο ποσταδόρος πολλές φορές έβαζε δόλωμα στο λαγό «αχεραπίες» μάτσα από
δημητριακά κ.α., έβγαινε με το όπλο του τη νύχτα «όταν το φεγγάρι δειπνά» και
έπρεπε να είναι ολοκάθαρος, με καθαρά ρούχα. Καθόταν στο πόστο «αποσκιερά του
φεγγαριού» να έχει τον αέρα μπροστά και πίσω το φεγγάρι και περίμενε. Το πόστο
ήταν πάνω σε δέντρο, ή μέσα σε σπιτάκι, ή σε μια εσοχή φυσική, ή χτιστή, όσο να
χωράει ο ποσταδόρος καθιστός. Σ’ αυτή την ποστιέρα-κρυψώνα να μην τον βλέπει το
φεγγάρι, καθόταν υπομονετικά, αμίλητος, χωρίς να καπνίζει, αποφεύγοντας ό,τι
ήταν δυνατό να προκαλέσει την οξύτατη όσφρηση, ακοή και όραση του λαγού. Η
καλύτερη περίοδος για τους ποσταδόρους ήταν οι θερινοί μήνες.
(Αφιερωμένο στα αδέλφια μου)
Eυχαριστώ για τις πληροφορίες το
σεβαστό μου παπά Θεόδωρο Μεγαλοκονόμο και τον Αντώνη Εμμ. Χάρο, καθώς και τον
πρώην Αντιδήμαρχο Μαθιό Αγγελιουδάκη για τη φωτογραφία της ποστιέρας.
