Κυκλοφόρησε το Νοέμβριο από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, η νέα ποιητική
συλλογή του συμπατριώτη μας Γιώργου Λευθέρη (Κατελούζου), με τον τίτλο «Το
Όνομά μου». Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο ποίησης του ιδίου, αφού το 1977
είχε εκδώσει τη συλλογή «Φινιστρίνι», εμπνευσμένη από τα ταξίδια του ως
πλοιάρχου του εμπορικού Ναυτικού. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα γραφής από το
βιβλίο:
Το Όνομα του Γιώργου Λευθέρη
«Ο Γιώργος Λευθέρης έχοντας γευτεί και αποτυπώσει σε παλαιότερα ποιήματα τον οίστρο της ζωής, με φιλοπερίεργη
σκέψη και ορθάνοιχτες, διψασμένες αισθήσεις, εξακολουθεί σήμερα να γράφει
ποίηση με την ίδια ειλικρίνεια και αγνότητα.
[……..]Όταν η ύπαρξη λιγοστεύει, επιλέγει αντί της νοσταλγίας να
αντικρύσει γυμνό το παρόν και να μιλήσει ευθέως για τη θλίψη της φθοράς.
Ανυπέρβλητα υπαρξιακά ερωτήματα παίρνουν τη θέση του ενθουσιασμού και της
αισιοδοξίας. Η τυχαιότητα παλεύει με τη νομοτέλεια, το άγνωστο με το
συγκεκριμένο, το μάταιο με το σημαντικό. Η λογική συγκρούεται με το ένστικτο,
όταν αυτό υπόσχεται τις τελευταίες αχτίδες ελπίδας και ζωής. [……..]. Η λύτρωση
δε χαρίζεται από πουθενά. Ο ποιητής την αναζητά απεγνωσμένα, για να του
αποκαλυφθεί στην ύστατη εμπειρία αγάπης, τη χαρά για τη συνέχιση της ζωής μέσα
από άλλους, γνωστούς κι αγαπημένους, αλλά και αγνώστους. [………..]Πρόκειται για
το μοναδικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου που τίμησε τη ζωή, επάνω στο θεόρατο βιβλίο
του κόσμου. «Το Όνομα» του Γιώργου Λευθέρη.»
(Από το επίμετρο της Κατερίνας Μαριάτου)
Φαντασίωση
Σε βρήκα μέσα στον άπειρο
προτού να σε γνωρίσω.
Είχες τη δύναμη του τίποτα
την αρχοντιά του «υπάρχω»
δεν είχες ακόμα όνομα
ούτε δικό σου δρόμο,
απλόχερα
σκόρπιζες την ύπαρξη
με το χαμόγελό σου,
έχτιζες και γκρέμιζες μαζί
παλάτια που δε ξέρεις
έβαλες τις πέτρες στη σειρά
για να σε περιμένουν.
Μπορώ τώρα να διαβάσω τη γραφή
κάτω από
το όνομά σου.
Φυγή
Έφυγες γιατί φοβήθηκες
τα ίδια βήματά σου
μη σε προδώσουν οι φωνές
που τριγυρνούν στη ρούγα
μη στείλουν αναπάντεχα
ντελάληδες
να κλέψουν τ’ όνομά σου
και απομείνεις μοναχός
παντέρημος στη στράτα.
Φοβήθηκες και φυγάδεψες
τον άλλον εαυτό σου.
Το εκκρεμές
Σταλαχτές έρχονται
οι ώρες του μεσονυχτιού
στο παραμύθι να φωλιάσουν.
Βαριοί οι κτύποι
το χρόνο ξεγυμνώνουν ολονυχτίς
χτίζουν τις πέτρες της αναμονής
βοηθούν να ξημερώσει.
Τον αργό βηματισμό του εκκρεμούς
τον ακούω από παιδί
στην άδεια σάλα του σπιτιού μας.
Μου θυμίζει αυτούς που φύγανε απ’ το χορό
με το τελευταίο κτύπο του ρολογιού
λίγο προτού να σταματήσει.
Η ζωή όμως δεν τέλειωσε.
Τα βήματα ξανάρθαν,
ξαναμπήκαν στο χορό
το εκκρεμές ξανακτυπάει.
