Η καρέκλα
Τα συμφραζόμενα του λόγου,
ισχυρίζονται οι επικοινωνιολόγοι, είναι συχνά ισχυρότερα από τον ίδιο τον λόγο
που αρθρώνεται. Με άλλα λόγια, οι
πράξεις συχνά φωνάζουν πιο δυνατά από τα λόγια...
Κακόμοιρε κ. Δήμαρχε, πώς και δεν
βρέθηκε κανένας επικοινωνιολόγος να σας διδάξει το απλό αυτό μάθημα; Εκείνη η
ακριβοπληρωμένη (και άφαντη) προσωπική σας σύμβουλος, που τόσα χρόνια θρέφει ο
Δήμος Κυθήρων, δεν σας ενημέρωσε; Κανείς δεν σας έκανε μια φιλική σύσταση, πριν
βγει στη δημοσιότητα το ατυχές εκείνο βιντεοσκοπημένο διάγγελμα;
Γιατί από τα πρώτο μέχρι το
τελευταίο δευτερόλεπτο της θλιβερής και άνευρης αυτής παράστασης, ένα μόνο
αντικείμενο γέμιζε την οθόνη, μονοπωλώντας την επικοινωνία, παραγκωνίζοντας
κάθε άλλη σκέψη: η Δημαρχιακή Καρέκλα. Η μεγάλη, άνετη και πολυτελής δημαρχιακή
εκείνη καρέκλα, μέσα στην οποία σχεδόν χανόταν ο κ. Δήμαρχος και από την
αγκαλιά της οποίας δεν κούνησε ούτε δευτερόλεπτο. Ας απήγγειλε με πείσμα το
μάθημα, ας έλεγε για μελέτες, υπαρκτές ή μη, για αποθέματα και για νέες
προοπτικές - οι ακροατές δεν μπορούσαν αν ακούσουν, δεν μπορούσαν να δουν
τίποτε άλλο από την πολυπόθητη καρέκλα. Ο κ. Κουκούλης είχε αντικατασταθεί,
είχε υποσκελισθεί από την καρέκλα του!
Και τα λόγια του, ασχέτως με το
ότι ο ίδιος ήθελε να πει, άλλοτε ψιθύριζαν και άλλοτε φώναζαν μία μόνο λέξη:
Καρέκλα! Ο κ. Δήμαρχος μιλούσε για την
ποιότητα, για τη συνέπεια, για τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για την
προσήλωση στην επίτευξη ενός ακόμη καλύτερου αύριο… και το μόνο που ακουγόταν
ήταν η απελπισμένη κραυγή, «Την καρέκλα μου! Δώστε μου την καρέκλα μου!».
